Daar waren dan de tranen. Ik zat er al de hele ochtend op te wachten maar ze leken maar niet te willen komen. En nu, nu ik daar in mijn eentje op dat grote ziekenhuisbed lag te wachten op de operatie die mijn leven zou gaan veranderen waren ze daar.
Het leek wel alsof ik ineens besefte dat vanaf dit punt mijn leven een andere wending zou gaan krijgen. Het nieuwe hoofdstuk stond te popelen om te worden ingestart. Er vloeiden een paar tranen en ik kreeg wat lieve woorden en een zakdoekje van de operatie-assistente die vervolgens meteen routinematig een infuus aanlegde voor de anesthesist straks. Ik was niet helemaal alleen, maar alleen genoeg om te beseffen dat ik zelf mijn leven deze richting op had gestuurd.
Het had de hele week geleken alsof de operatie nog mijlenver uit zicht was. Na anderhalf jaar van wikken en wegen was ik zo gewend geraakt aan het idee van een maagverkleinende operatie dat nu de daadwerkelijke uitvoer voor mijn deur stond ik nog steeds het gevoel had dat het bij een idee zou blijven.
De dagen voor de operatie waren fijn. Niet alleen de gastric bypass is debet aan dat nieuw hoofdstuk in mijn leven. Nee, er is nog iets veel mooiers wat mijn leven heeft opgeschut: de liefde.
Sinds een paar maanden heeft dit grootse goed mij namelijk gevonden en wandel ik niet langer alleen. Natuurlijk is het nog pril en bevinden wij ons in die heerlijke ‘ik zweef met jou op de roze wolk’ fase. Maar er is geen twijfel over mogelijk dat zijn aanwezigheid de week voor mijn operatie een stuk aangenamer heeft gemaakt.
Hij was er met een luisterend oor en een arm om mijn schouder als ik het even te kwaad kreeg en begon te twijfelen over deze grote keuze. Hij bad voor kracht en was er als ik een hand nodig had om even te voelen dat ik niet alleen stond in deze spannende wending van mijn leven. Hij was er om te praten maar gaf ook afleiding met een lach. Hij was er. Ik stond niet alleen.
Het duurt niet lang of ik word opgehaald om de operatiekamer in te gaan. Het infuus jeukt nog in mijn pols. Het zit vervelend maar dat is bijna niet voelbaar door alle zenuwen die door mijn lijf gieren. De anesthesist, operatieassistenten en chirurg staan mij al op te wachten in de grote operatiekamer. Ik kijk de chirurg aan die mij al vijftien maanden gevolgd heeft in mijn strijd tegen de kilo’s. Er spreekt zorg uit zijn blik. Hij merkt op dat ik wederom volschiet. Geeft aan dat het heel normaal is om op dit moment wat spanning te ervaren en zegt dat het wel goed gaat komen.
Ik moet overstappen uit het warme ziekenhuisbed naar de operatietafel. Er wordt aan mijn prachtig blauwe operatietent (een jas viel het niet te noemen, hij was veel te groot) gesjord tot ik in mijn visnet-onderbroekje op de tafel lig. Mijn armen worden wijd gespreid en ik kan het niet helpen even te denken aan Jezus aan het kruis. Zou zijn angst voor zijn naderende dood dezelfde zijn geweest als die van mij?
Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek en ik geef mijzelf inwendig op mijn kop dat ik nu niet zo moeilijk moet doen. Ik wilde deze operatie toch? Huppakee, doorzetten dan maar.
Dan kijken niet langer alleen de geruststellende ogen van de chirurg mij aan maar begint er een strenge stem te praten en kijk ik in de gespannen blik van de anesthesist. Ik geef aan dat ik een post traumatische stress stoornis heb met betrekking tot het ziekenhuis en het zuurstofkapje niet eerder op mijn mond gezet wil krijgen dan dat ik buiten westen ben. Meneer de anesthesist begint te zuchten en zegt dat hij dat niet ziet zitten omdat mensen met obesitas een groter risico… Voor hij zijn zin af kan maken schieten mijn ogen al vuur. Alle zenuwen die ik een seconde daarvoor nog voelde zijn nu omgezet in kwaadheid en die kracht voelt goed. Ik vertel de anesthesist op boze toon dat ik liever het zeer kleine risico op zuurstoftekort neem dan dat ik in een dissociatie raak en met zware paniek inslaap (en vervolgens dus ook zo weer wakker wordt).
Schijnbaar heeft mijn strijdvaardige houding meteen effect. De anesthesist taaid af en gaat over op zijn standaardpraatje. Hij verteld mij dat ik eerst een stofje ingespoten krijg waar ik nog niets van voel. Ik kijk de chirurg nogmaals in zijn rustgevende ogen aan. Wederom zegt hij dat het goed gaat komen, dat ik voor ik het weet weer wakker word en mijn nieuwe leven gestart kan worden. Ik vertrouw hem maar blijf mij onrustig voelen. Het voelt zo tegennatuurlijk om mij puur uit eigen wil over te geven aan dit medisch ingrijpen.
De anesthesist waarschuwt mij dat ik mij licht in mijn hoofd kan gaan voelen bij de volgende stof die hij inspuit, maar ik hoef nog niet bang te zijn dat ik inslaap. En dan gaat het mis.
Er ontstaat kortsluiting in mijn hoofd. Ineens voel ik mij wegtrekken uit mijn lijf en besef mij dat ik in een dissociatie zit. Althans, het voelt als een dissociatie maar het is het niet. De stoffen die de anesthesist in heeft gespoten doen domweg hetzelfde werk als een dissociatie maar de reactie heeft enkel een biologische toeleiding. Ik kom los van mijn lichaam en merk op dat ik begin te hyperventileren. Tranen rollen over mijn wangen en ik lijk de rust te zijn verloren. Ik schrik van het loskomen van mijn lijf. Dat wil ik niet meer. Dat is niet meer nodig. Ik wil bewust deze stap maken. Erbij blijven. De tranen rollen over mijn wangen en ik prevel iets tegen de chirurg over dat het voelt als een dissociatie en ik mij niet goed voel.
Hij kijkt mij aan en spreekt mij zachtjes toe. Vraagt mij aan iets leuks te denken om deze plotselinge paniek te vergeten. Hij moet de opdracht wel twee of drie keer herhalen voor het bij mij doordringt. De paniek schiet hevig door mijn lijf en ik voel elke spier zich aanspannen. Tot ik besef wat hij mij vraagt en ik megasnel op zoek ga in mijn hoofd naar een goede herinnering. Even lijkt het blanco te blijven. Maar dan besef ik mij dat ik niet ver hoef te zoeken…
Ik denk aan de ochtend daarvoor. Hoe ik samen met mijn lief in bed lag. Verstrengeld in elkaars armen, genietend van de warmte om mijn lijf. Pratend, filosoferend over het leven. Het samenzijn met hem verrijkt mij, maakt mijn leven mooier, geef mij rust en maakt mijn ziel gelukkig.
De rust keert weder en ik voel mijn ademhaling dalen. Ik heb weer vertrouwen in een goede afloop. Ik ga voor die prachtige toekomst en wil nog vele mooie herinneringen met mijn lief scheppen.
Met hem op mijn netvlies slaap ik rustig in en maak daarmee de start naar mijn nieuwe leven.
Femz Place 